Η συνέντευξη έγινε για το Rockgenesis.gr.
1. Πως βγήκε η επιλογή του ονόματος σου;
Πάντα
έβλεπα μια αντιστοιχία της μουσικής με τις ταινίες. Ο ρόλος του
σκηνοθέτη σε μια ταινία είναι ανάλογος του παραγωγού στη μουσική. Πέρα
από αυτό, μου αρέσει να ντύνω την μουσική μου με samples από
κινηματογραφική μουσική η να συνθέτω μουσικές που δημιουργούν μια
κινηματογραφική ατμόσφαιρα.
2. Πόσο άλλαξε το hip-hop απο το 1987 όταν ήσουν 17 τότε που έβλεπες βίντεο στο MTV;
Λίγα
πράγματα έχουν μείνει τα ίδια. Τόσο ιδεολογικά όσο και μουσικά. Κάποια
πράγματα έχουν εξελιχθεί από τεχνικής άποψης δηλαδή τα flows των mc’s
είναι πιο πολύπλοκα, αλλά από ιδεολογικής απόψεως δεν μπορώ να πω το
ίδιο. Τότε όσοι το κάνανε το αγαπούσανε, ενώ τώρα ένα μεγάλο μέρος αυτών
το κάνει για την πόζα τα λεφτά και την φήμη.
3. Πώς σου φαίνεται που ένα είδος ήταν περιθωριακό στην αρχή τώρα θεωρείται mainstream;
Προσωπικά
δεν έχω κανένα πρόβλημα για το ότι το hip-hop έχει γίνει mainstream.
Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι έγινε mainstream με λάθος τρόπο. Αντί να
δηλώσει μια παρουσία εναλλακτική στα μουσικά δρώμενα, με τον καιρό
αφομοιώθηκε από τις άλλες mainstream μουσικές φόρμες με αποτέλεσμα να
χάσει την αυθεντικότητα του και να ακούγεται τόσο “γυαλιστερό” και
“ανώδυνο” όσο η pop μουσική που, εμένα προσωπικά, πάντα με άφηνε
αδιάφορο. Έτσι φτάσαμε στο σημείο το hip-hop πλέον να εξυμνεί όλα αυτά
που κάποτε καταδίκαζε.
4. Σκέφτηκες όπως ο Κουρμένταλας να αποχωρήσεις λόγω κορεσμού ή άλλης αιτίας, κι αν όχι τι σε κράτησε;
Για
μένα πλέον η δημιουργία μουσικής είναι κάτι σαν φυσική ανάγκη. Αν
κινητήριος μου δύναμη ήταν η φήμη και τα λεφτά θα έπρεπε να τα είχα
παρατήσει καιρό τώρα.
5. Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θες να δώσεις σε όσους ασχολούνται τώρα κι όσους θα ασχοληθούν;
Να
το κάνουνε για τους σωστούς λόγους και ένας από αυτούς, ίσως ο
σημαντικότερος, είναι να έχουν ανάγκη να εκφραστούν εκφράζοντας
ταυτόχρονα και άλλους ανθρώπους που πιθανόν σκέφτονται τα ίδια πράγματα.
Χρειάζεται πολύ επιμονή και υπομονή και να είναι πάντα μουσικά
ανήσυχοι.
6. Πολλοί απ’ όσους ξεκινήσατε άλλαξαν γραμμή πλεύσης. Πώς διαχειριστήκατε την εκάστοτε αποχώρηση;
Ο
καθένας είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές που θέλει να κάνει. Δε με
απασχόλησε και ποτέ ιδιαίτερα το θέμα και όσα άτομα ήξερα προσωπικά και
κάναμε παρέα δεν άλλαξε η γνώμη μου για μερικούς απ’ αυτούς που
αποφάσισαν να κινηθούν σε εμπορικά μονοπάτια.
7. Συνεχίζοντας από το ‘87 ως σήμερα πώς θεωρείς ότι σε επηρέασε ο χρόνος τόσο σαν μουσικό όσο και σαν άνθρωπο;
Από
την στιγμή που άρχισα να αντιλαμβάνομαι γεγονότα και καταστάσεις γύρω
μου και διαμόρφωσα κάποια αντίληψη και κάποια πιστεύω, αυτά δεν αλλάξανε
με την πάροδο του χρόνου απλώς ωριμάσανε και εξελίχθηκαν. Τα ίδια
πράγματα που είχαν αξία για μένα τότε, τα ίδια ακριβώς έχουν και σήμερα.
Δηλαδή προσπαθώ να μένω σταθερός σε αυτά τα πιστεύω αλλά όχι στάσιμος.
Αυτό ισχύει και στον μουσικό τομέα.
8. Αντιμετωπίζεις το χρόνο σαν εχθρό ή είσαι από εκείνους που τον έχουν με το μέρος τους;
Όταν
κατανοήσεις και συμφιλιωθείς με το γεγονός ότι η διαδικασία του να
μεγαλώνεις είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό τότε πιστεύω ότι θα καταφέρεις
να μεγαλώνεις ωριμάζοντας και όχι να μεγαλώνεις γερνώντας.
9. Πολλοί νοσταλγοί κάνουν συγκρίσεις με τη παλιά και τη νέα φουρνιά. Εσύ τι θεωρείς ότι άλλαξε από τότε;
Όπως
προείπα όσοι ασχοληθήκαμε παλιά με το hip-hop ασχοληθήκαμε επειδή
πραγματικά το αγαπούσαμε. Για να φτιάξουμε ένα κομμάτι θα έπρεπε να
μαζέψουμε λεφτά για μηχανήματα να πληρώσουμε το στούντιο και όλα αυτά τα
κάναμε χωρίς να πιστεύουμε ότι κάποτε θα βγάλουμε λεφτά από αυτό ή θα
γίνουμε γνωστοί. Το πολύ πολύ αυτά τα κομμάτια να τα ακούγανε τα άτομα
της παρέας μας. Πλέον για κάποιον πιτσιρικά του 2013 το να ασχοληθεί με
το hip-hop είναι εντελώς αναμενόμενο και φυσιολογικό εφόσον το hip-hop
είναι πλέον μόδα σε αυτές τις ηλικίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν
υπάρχουν και κάποιοι που το κάνουν για τους σωστούς λόγους.
10. Σε αντίθεση με τότε ολοένα και περισσότεροι ασχολούνται με το είδος το βλέπεις με ενθουσιασμό ή με καχυποψία;
Με
καχυποψία, γιατί όπως σου είπα και στην προηγούμενη απάντηση μου δεν
είμαι σίγουρος για τις αγνές προθέσεις όσων ασχολούνται πλέον με το
είδος. Επαναλαμβάνω όμως ότι πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις.
11. Ποια είναι η γνώμη σου για τα diss;
Είναι κάτι που δεν ταιριάζει καθόλου ούτε στο γούστο μου, ούτε στην αντίληψη που έχω για το τι πρέπει να πρεσβεύει η μουσική.
12.
Τι είναι αυτό που σου κάνει εντύπωση ότι ενώ πολλοί νέοι και
ταλαντούχοι καλλιτέχνες πέφτουν γρήγορα σε κορεσμό τη στιγμή που εσύ, ο
Β.D. Fοxmοοr, Α/Ε και άλλοι συνεχίζετε με αμείωτο ρυθμό τόσο ποσοτικά
όσο και ποιοτικά με το πέρασμα των χρόνων;
Πιστεύω ότι
πρέπει να είσαι μουσικά και στιχουργικά ανήσυχος άμα χρησιμοποιείς μια
συγκεκριμένη φόρμουλα και φοβάσαι να παρεκκλίνεις από αυτήν για να μην
χαρακτηριστεί αυτό που κάνεις μη hip-hop, τότε αργά η γρήγορα θα επέλθει
κορεσμός και σε σένα και στο κοινό που σε ακούει.
13.
Έπειτα από την διάλυση των FFC μέχρι τον τρίτο προσωπικό σου δίσκο ως
Σκηνοθέτης, η αναφορά στο πρόσωπο σου ως μέλος των FFC λειτουργεί
περισσότερο σε σύγκριση με το παρελθόν σου ή σαν περγαμηνή απ’ αυτό;
Λειτουργεί
ως “περγαμηνή” όταν, λόγω του ότι είμαι πιο αναγνωρίσιμος από ότι αν
ξεκινούσα τώρα, μπορεί κάποιος αν δει κάποιο μου κομμάτι δημοσιευμένο
λόγω του ονόματος των FF.C, να μπει στην διαδικασία να το ακούσει και
αυτό είναι σημαντικό αν αναλογιστείς την πληθώρα και την ποσότητα των
hip-hop καλλιτεχνών και συγκροτημάτων που υπάρχουν αυτή την στιγμή. Από
την άλλη όμως πάντα υπάρχει η σύγκριση με το παρελθόν.
14.
Έπειτα από την οικονομική κρίση πολλοί είναι που έχουν πέσει στην
αυτολύπηση περιμένοντας ανέλπιδα κάποια αλλαγή και αρκετοί απ’ την άλλη
έχουν περάσει στην προσπάθεια για αμφισβήτηση, ισοπεδώνοντας κάθε θεσμό
και αξία. Πώς μπορεί σήμερα, παρά τις συνθήκες που ζούμε να μην πέσει
κάποιος σε καμία απ τις δύο παγίδες;
Πολλοί από μας, αν
όχι οι περισσότεροι, έχουμε την συνήθεια να θέτουμε στους άλλους ευθύνες
για ό,τι συμβαίνει. Για αυτό μερικοί περιμένουν να τους σώσουνε αυτοί
που τους φέρανε σε αυτή την κατάσταση και κάποιοι άλλοι είναι της γνώμης
να τα κάψουμε όλα λόγω αντίδρασης χωρίς να έχουν κάποιο σχέδιο για το
τι θα γίνει μετά. Όλοι έχουμε ευθύνες για όλα αυτά που έχουνε γίνει
γιατί δεν μπήκαμε στην διαδικασία να κάνουμε την αυτοκριτική μας, η
οποία έπρεπε να έχει γίνει χρόνια πριν. Μπορεί να «μην τα φάγαμε όλοι
μαζί», αλλά με την απάθεια μας και το βόλεμα μας επιτρέψαμε σε κάποιους
να τα φάνε. Ας μην ξεχνάμε ότι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πράγματα πιο
πολύτιμα από τα λεφτά και ίσως αυτή η κρίση να είναι η αφορμή να τα
ανακαλύψουμε ξανά.